“Ik kom tijd te kort. Ik zeg overal ‘ja’ op, omdat ik alles leuk vind. Ik wil eigenlijk teveel doen. En iedereen wil altijd spelletjes met me doen.” Mevrouw de Jong laat haar agenda zien. De goedlachse mevrouw de Jong zou je met haar drukke leven en modieuze kleding niet de 97 jaren geven die zij is. “Ik voel me soms 21, ook al ben ik 97 jaar. Ik heb nog de geest van een 21-jarige.” Ook is mevrouw de Jong reislustig. Samen met haar dochter heeft zij vele verre reizen gemaakt. “Naast reizen houd ik van creatief bezig zijn, vandaar dat ik ook brei voor Granny’s Finest.”
Portretfoto door Jos Kottmann
Heeft u kinderen en kleinkinderen?
“Ik had een dochter, haar naam is Elizabeth. We noemden haar altijd ‘Lilli.’ In 2000 is zij op 51-jarige leeftijd overleden. Ik mis haar nog iedere dag heel erg. We waren als vriendinnen en hadden veel dezelfde hobby’s. Beide waren we dol op reizen en we zijn dan ook zo’n beetje de hele wereld over gereisd. Zo zijn we naar Brazilië geweest, Amerika, de Cariben, Thailand, Indonesië, Zuid-Afrika en ga zo maar door. Nu kan ik niet meer reizen, want alleen gaat het niet en een leeftijdsgenoot wil niet. Maar ik amuseer me in Europa ook wel hoor. Ik ben op het ogenblik veel met riviercruises bezig. Het is rustig vakantie houden, je hoeft maar een keer je koffer uit te pakken en je gaat toch steeds naar een andere plek.”
– VERLEDEN –
In wat voor gezin bent u opgegroeid?
“In een normaal en rustig gezin, met twee kinderen. Ik had maar één zusje. We zouden eigenlijk met vier kinderen zijn geweest, maar twee kinderen zijn heel jong al overleden. Mijn vader had een goede baan, hij werkte op een kantoor. Hij kon altijd met iedereen goed opschieten. Als hij thuis was, was hij altijd lief voor ons. Er heerste dan vaak een gezellige sfeer. Mijn moeder was, zoals bijna iedere vrouw in die tijd, huisvrouw. Ze was erg creatief. Wat haar ogen zagen, maakten haar handen. Die creativiteit heb ik van haar overgenomen. Ze leerde me breien zoals zij dat van haar moeder had geleerd. We zijn begonnen met het breien van sokken. Later heb ik ook veel kleding voor mijn dochter gebreid en genaaid.
Bij het bombardement op Rotterdam is het hele huis verbrand. Zo ook mijn jurkjes die mijn moeder voor me had gemaakt en bijna alle foto’s uit mijn jeugd. Zelf was ik overigens net getrouwd en woonde ik in Dieren met mijn man, dus mijn spullen waren voornamelijk uit het huis. Maar verder was alles weg. Ze hebben niets mee kunnen nemen, alleen die kleding die zij droegen.”
Jonge Nel en haar familie tijdens één van hun reizen door Europa.
Wat is uw fijnste herinnering uit uw jeugd?
De tochtjes die we maakten met het gezin in de auto van mijn vader. Ik was op jonge leeftijd al reislustig ingesteld, dus ik genoot van de tripjes door Nederland, Duitsland en België.
Hoe was het om de oorlog mee te maken?
“Ik heb in mijn leven twee oorlogen meegemaakt. De eerste enkel niet bewust. Toen Wereld Oorlog twee uitbrak was ik 22 jaar. Zoals ik vertelde woonde ik in Dieren met mijn man en is het huis van mijn ouders gebombardeerd. Mijn man en ik zijn toen meteen op de fiets gesprongen en van Dieren naar Rotterdam gereden. Toen we bij de grens van Rotterdam aankwamen stonden er veel Duitse militairen. Zij wilden ons tegenhouden, maar ik had nog papieren bij me waaruit bleek dat ik in Rotterdam gewoond had. De Duitsers konden de papieren niet ontcijferen, dus ik deed net of ik nog in Rotterdam woonde. Gelukkig lieten ze ons toen door. Bij de straat van mijn ouders aangekomen zagen we alleen puin. Mijn ouders hadden niets meer. Ze zijn toen eerst door familie in huis genomen en later door kennissen die een huis te huur hadden staan.”
Jonge Nel en haar familie tijdens één van hun reizen door Europa.
Welke opleiding heeft u gedaan en wat was uw beroep?
Na de middelbare school ben ik naar de modevakschool gegaan. Toen de oorlog uitbrak naaide ik kleding voor de kinderen van boeren of voor de boeren zelf. In plaats van geld kregen we levensmiddelen. Zo hebben we geen honger hoeven lijden, maar het eten was wel eenzijdig. Verder ben ik altijd gewoon huisvrouw geweest. Mijn man werkte in de medicinale industrie en verdiende genoeg dus ik hoefde niet te werken.
Wie was uw man en waar heeft u uw man leren kennen?
“Mijn man heette Theo. We scheelden 3,5 jaar en zijn verliefd geworden op de dansschool. Dit was vlak voor de oorlog. Hij kon goed dansen, daardoor sloeg de vonk voor mij over. Samen hebben we zelfs prijzen gewonnen. De Tango vonden we prachtig, maar ook de Engelse Wals en de Foxtrot. Hij is een jaar voor mijn dochter – in 1999 – overleden. We zouden dat jaar 60 jaar getrouwd zijn geweest. We hadden een goed huwelijk en hij was erg dol op onze dochter.”
Wat is uw mooiste herinnering aan uw man?
“Dat zijn er eigenlijk zoveel. Wat wel leuk is, is hoe we tot trouwen zijn gekomen. We gingen in die tijd veel naar dansavonden, als vrienden. Op een dag vroeg hij ineens of ik met hem wilde trouwen. Ik zei direct ‘ja!’. Vervolgens vroeg ik aan hem waarom hij ineens wilde trouwen. Hij legde uit dat in Dieren een nieuwe fabriek werd gebouwd en hij daar promotie kon maken als hij daar heen zou gaan. De enige voorwaarde was dat hij getrouwd moest zijn. Bij het aannemen van de baan kreeg hij een woning en daar mocht hij alleen in wonen als hij getrouwd was. Hij heeft toen tegen de directeur gezegd: ‘Nou dan ga ik toch trouwen?’ Dus hij kwam bij mij, met een kloppend hart natuurlijk, want we waren enkel bevriend met elkaar. Maar gelukkig zei ik ‘ja’ en zijn we in 1939 getrouwd.
– HEDEN –
Hoe begint u uw dag?
“Hoe vroeg ik op sta hangt af van hoe laat ik de avond daarvoor naar bed ben gegaan. Ik houd erg van natuurfilms. Als er toevallig laat een natuurfilm op de televisie is, dan blijf ik daarvoor op. Wanneer ik ’s ochtends op sta dan ontbijt ik eerst. Daarna lees ik de krant en kijk ik wat er in mijn agenda voor die dag staat.
Wat doet u graag op een dag?
“Ik ben graag bezig met mode en met breien. Mijn hele kast hangt vol met kleding. Van ieder land waar ik ben geweest, heb ik een kledingstuk. Ik kocht graag kleding die betrekking had op het land en waar de bevolking zelf aan verdiende. Zo heb ik een bijzondere kledingcollectie bij elkaar verzameld. Ook ben ik lid van de ‘Actief 55+ bus,’ die organiseert tochtjes waar ik veel gebruik van maak.”
Nel met een bijzondere rok uit haar verzameling.
Hoe bent u bij Granny’s Finest terecht gekomen? “Een paar jaar geleden hoorde ik iemand praten over de breiclub en ben toen gaan kijken. Ik vond het direct leuk, dus ik heb wol gekregen en ben meteen aan de slag gegaan.”
Wat betekent de club voor u?
Een zeer leuke invulling van mijn vrije tijd. Ik ga er altijd met plezier naartoe. Ook vind ik het leuk dat de breiclub van alles organiseert, ook al heb ik niet altijd de tijd om hier aan deel te nemen.”
Wat breit u het liefst?
“In principe vind ik alles leuk om te breien. Jammer genoeg kan ik het fijne werk niet meer goed zien, daarom werk ik nu het liefst met een lichte wol en een grove breinaald.”
Nel op de handwerkclub. Foto uit Nel’s fotoshoot voor ‘Even Buurten’,
Wat vindt u van de mode van tegenwoordig?
“Je kunt tegenwoordig alles dragen. Ieder moet het voor zich weten. Ik ben zelf klassiek als het om mijn kledingkeuze gaat. Ik draag heel zelden een lange broek bijvoorbeeld.”
Klopt het dat u model heeft gestaan?
“Ik ben fotomodel geweest voor ‘Even Buurten’ en dergelijke. Enige jaren geleden hadden ze mensen nodig op leeftijd. Ze hebben mij daar toen voor gevraagd. Nu ben ik ineens bekend als model en wordt er steeds aan me gevraagd ‘mogen we even foto’s maken?’”
Foto uit Nel’s fotoshoot voor ‘Even Buurten’
Was het vroeger beter dan nu?
“Dat is heel moeilijk om te zeggen. Vroeger had je niet al die instrumenten en dergelijken. Je moest veel met de hand doen en alles gaat tegenwoordig natuurlijk makkelijker. Maar aan de andere kant; het leven was eenvoudiger. Zo heeft iedere tijd zijn voors en tegens. Ik heb nu bijvoorbeeld een laptop en als ik iets zoek kan ik het soms wel vinden en soms niet. Ik probeerde bijvoorbeeld laatst mijn huis op te zoeken op Google. Toen zag ik een foto van mijn huis en de boom die ervoor staat.”
Heeft u nog een wijze levensles?
“Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Dit heeft betrekking op alles. Mensen willen zichzelf weleens bijzonder vinden terwijl ze dat niet zijn.”
Stel dat u opeens weer 21 zou zijn, wat zou u dan doen?
“Lijkt me vreselijk moeilijk, maar ik zou wel met al die nieuwe apparaten om willen kunnen gaan. Verder zou ik gaan reizen!”
Pret op de handwerkclub. Foto uit Nel’s fotoshoot voor ‘Even Buurten’.
Dit interview werd in 2014 afgenomen door Kristi Beugeling en geplaatst in ons 3e Granny’s Finest Magazine.
Meer interviews lezen? Klik dan hier!